Kultura XXI w., nastawiona na konsumpcję dóbr wszelkiego rodzaju, prowadzi do niewypłacalności osób fizycznych jako konsumentów, zarówno prowadzących działalność gospodarczą, jak i żyjących ze świadczenia pracy. Kapitalistyczny rynek, materializm, ekonomizacja życia społecznego, powszechność w zaciąganiu zobowiązań finansowych, przewaga podaży nad popytem to tylko niektóre z czynników prowadzących do zadłużania konsumentów. Konsumpcjonizm napędza gospodarkę, ale ceną tego jest systematyczna niewydolność ekonomiczna pojedynczych osób, które w łańcuchu konsumpcyjnym w sposób płynny są zastępowane nowymi podmiotami posiadającymi jeszcze zdolność zadłużania się. W świetle tego, że konsumpcjonizm jest główną determinantą globalnego rozwoju świata, poszczególne państwa zaczęły tworzyć mechanizmy w celu ograniczania negatywnych skutków niewypłacalności dłużnika poprzez wprowadzenie do otoczenia społecznego instytucji upadłości konsumenckiej, której celem winno być ponowne włączenie upadłego do łańcucha konsumpcji. Przeciwnicy możliwości sanacji kończącej się darowaniem części długów podnoszą, że jest to praktyka niemoralna, zabijająca instynkt samozachowawczy, kreująca patologie i stanowiąca swoistą zachętę do nierozsądnego zadłużania się konsumenta.
J. Podczaszy, Quo vadis homo debitor? Rozważania na temat prawnego uregulowania upadłości konsumenckiej, „Edukacja Prawnicza”, Nr 11, 2014, ISSN 1231-0336.
Design by Proformat
